Na Femke's parapente vlucht gisteren (lees verhaal hier of bekijk video hier) werd het heel plotseling heel ander weer. Het begon flink te waaien en een paar uur later was het grijs, nat en koud en hebben we voor het eerst in de vakantie een broek en trui aan moeten trekken.

Vanmorgen dus erg benieuwd naar het weer, want vandaag was de laatste kans omdat Arno (de piloot) alleen vandaag nog hier zou zijn. Voorzichtig de gordijnen geopend en gelukkig scheen het zonnetje al weer en zag de lucht er mooi blauw uit met her en der wat nevelwolken. Gert kwam al snel (uur of 8) vertellen dat we om 9 uur zouden gaan vertrekken. Woehoe!

Omdat de parapente club vandaag niet naar boven ging reed het busje niet en moesten we dus ander vervoer zien te regelen. Femke vond de rit naar boven met het busje gisteren doodeng en durfde het absoluut niet aan om zelf naar boven en weer naar beneden te rijden. Gelukkig bleek Gert (de parkbeheerder) het geen probleem te vinden om ons even naar boven te rijden. Top Gert, bedankt nogmaals! Het was trouwens nog een hele rit, maar wel een hele mooie, waarbij we door de nevelwolken gingen om er vervolgens boven uit te komen.

Het uitzicht vanaf de startplek was helemaal geweldig. De nevel trok aan alle kanten omhoog dus dat was een bijzonder mooi gezicht.

Arno maakte de parapente gereed voor gebruik en legde mij uit hoe e.e.a. in zijn werk ging. Toen stonden we klaar en was er 1 probleempje... geen zuchtje wind! Ik denk dat we zonder overdrijven wel een half uur hebben staan wachten in de starthouding op een beetje wind (jetzt seht gut aus zei Arno dan steeds om me gerust te stellen). Omdat het zo lang duurde besloot Arno dat we het toch wel een keer konden proberen zonder wind, maar dan moesten we alleen nog wat harder rennen dan normaal om de druk op te bouwen. Dat ging dus niet goed en zo tuimelden we de eerste keer over de startbaan. Alles weer losmaken, parapente weer goed gelegd en toen kwam er gelukkig ook wat meer wind. De tweede start ging perfect en toen waren we los!

Het gevoel is niet te beschrijven dus dat ga ik verder ook maar niet proberen. Het uitzicht was adembenemend en zittend in een soort stoeltje kun je er heel relaxed van genieten. Ik heb nog best een poosje zelf mogen sturen, dat geeft echt een kick!

Boven het meer haalde Arno nog wat acrobatische capriolen uit (na gevraagd te hebben of ik dat leuk vond) en vervolgens vlogen we over Sole Mio naar de landingsplek naast het park. We maakten een perfecte staande landing!

Ik kan het iedereen van harte aanraden, een ervaring die nog lang bij zal blijven.