Vandaag heb ik (Femke) iets gedaan dat we al heel lang op het verlanglijstje hadden staan: Parapente. Ofwel, met een parachute van een berg af rennen.Toen we op vakantie waren in Levico hebben we hier ook informatie over ingewonnen. Echter, de toegankelijkheid was daar minder dat hier. Hier wordt alles vanaf het park geregeld en de opstap- en landingsplaats is zelfs pal naast het park. Het enige dat roet in het eten kon gooien was het weer en dat deed het dan ook, want we zouden eigenlijk allebei gisteren vliegen, maar toen waaide het te hard en ook nog de verkeerde kant op.

Maar vandaag dus wel! Gert heeft mij vanmorgen al om even voor negen uur opgehaald, omme naarmijn co-piloot te brengen nabij de haven. Daar stond een hele groepklaar, allemaal solo-vliegers. Behalve Arno, waarmee ik dus een tandemsprong heb gemaakt. Gelukkig kwam mijnhakkelig wintersportduits nog van pas. Arnobleek een hele rustige, geduldige (bleek later) Zwitser, die geen enkel risico neemt. Hij heeft tot 4x toe gecontroleerd of alles goed vast zat. Het schijnt dat hij de enigeis diehier tandemsprongen mag maken (of in ieder geval dit op eenverantwoorde manier doet).

Om 9.15 uur zijn we met een busje naar boven gegaan, de berg Montalto op. Dit was een echte bergweg, vol met slingerbochten. Achteraf vond ik dat het meest spannend, haha. De busmoestbij een aantalbochten terugsteken.De weg werd steeds smaller naarmate weboven kwamen, op een gegeven moment stond op een heel smal stukje gras gewoon los een paard en een viertal ezels, heel bijzonder te zien.

Rondkwart voor 10 kwamen we boven aanen toen volgde een voettocht van een uur volgens Arno. Gelukkig maakte hij een grapje. Mijn behulpzaamheid is altijd erg groot, maar ik hoefde helemaal niets te doen. De enige opdracht die ik kreeg was als hij aftelde, dat ik dan heel hard zou rennen, rennen, rennen! Arno heeft allesin gereedheid gemaakt om vervolgens ons 'stoeltje' aan te doen bij ons. Ook kreeg ik van Arno een speciaal pak aan, dat wat warmer was dan de broek en fleece die ik droeg. Ik was wel heel blij achteraf dat ik mijn bergschoenen aangedaan had, want het was eenbest steil stuk waarwe op stonden om de aftrap te maken.

Toenalles vastzat en wij klaar stonden voor vertrek, heeft Arnoeven de thermiek gecontroleerd. Eenaantal piepjes betekende dathet okee was. Gelukkig legde Arno alles uit, anders had ik gedacht dat het een of ander alarm was.

Na 3 moest ik dus heel hardrennen, maar je staat dus op een berg, met links en rechts allerlei stenen en je hebt totaal geen benul wat je kunt verwachten. Arno had vooraf al gezegd dat er een behoorlijke druk opde schouderbanden zou komen, die je proberen naar achteren te trekken.Het was belangrijk omnaar voren te blijven hangen en vooral door te rennen. De eerste keer mislukte....want ik viel.
Ik voelde me echt behoorlijk bezwaard, want dan gaat weer alles uit, Arno moet de parapente weer helemaal goed leggen (en de draden uit de knoop halen) om vervolgens weer alles aan te sluiten en nog een poging te ondernemen.
De tweede keer ging perfect!

Het gevoel wat je dan hebt is vooral dat je je heel spastisch vasthoudt aan je 'zitje'. Arno had vooraf al gezegd dat je alles daarna moet loslaten en vooral genieten, maar dat vergeet je dan even. Gelukkig herinnerde hij mij hieraan. Ik heb daarna meteen al foto's en video gemaakt. Heel bijzonder om dat achteraf terug te zien.

De thermiek was heel goed zei Arno. We konden zelfs een stukje stijgen. Na de berg komt dan het uitzicht op het park. Heel bijzonder om het park van die hoogte te zien. Dan zie je pas goed hoe ruim het park is opgezet!

Beneden stonden Joost en Marit ook te kijken en te filmen. Vooraf hadden we niet afgesproken waar ze zouden staan, dus het was van boven moeilijk te zien waar ze stonden. Bovendien wordt je aandacht echt naar het adembenemende uitzicht getrokken.

Op een gegeven moment vroeg Arno of ik van dansen hield. Verschillende dansen kwam aan de orde. Uiteindelijk hadden we besloten dat Rock 'n Roll wel leuk was. Nog geen idee wat hij daarmee bedoelde. Tot hij de parapente van links naar rechts trok, zodat we scherpe bochten maakten. Daarna kwam nog een sierlijke spiraal, geweldig. Ik riep het uit!

Op een gegeven moment maakte Arno nog een opmerking over zelf sturen. Toen dacht ik, huh?! Dat was dus wel de bedoeling, want hijmoest foto's maken. Ik wist niet wat me overkwam. Het blijkt echt heel makkelijk te zijn. Je hoeft de handvaten maar heel licht vast te houden enmet een klein beetje kracht aan 1 kant trekken, om een bocht te maken. Heel bijzonder! Benook heel benieuwd naar de foto's, deze krijgen we kosteloos via de mail toegestuurd.

De landing kwam daarna al in zicht. Voor ons was nog een collega-springer, wij volgden zijn spoor, dus kon een beetje zien hoe het zou gaan. Je moet voordat je landt, uit je zitje gaan, zodat je goed kunt rennen. Rennen blijkt niet helemaal mijn ding, want ook bij de landing viel ik op mijn gat....

Arno feliciteerde me na aflloop met mijn eerste sprong! Ik weet niet of het er nog van gaat komen om nog een keer te springen, maar deze sprong blijft voor altijd in mijn gedachten. Dit is iets dat je gewoon een keer moet meemaken, net zoals bijvoorbeeld een ballonvaart. Het is het geld dubbel en dwars waard!

Joost zou meteen na mijn sprong mogen, maar ook nu gooide het weer roet in het eten. Een venijnig windje kwam plotseling opzetten. Arno en collega's twijfelden erg of ze wel of niet moesten gaan. Na overleg hebben ze toch besloten dat het voor Joost niet leuk zou zijn de sprong te maken. Je zou dan te snel weer beneden zijn. Wel eerlijk dat hij dat zegt! Afgesproken dat we vanmiddag wellicht zouden vliegen, maar toen regende het zelfs, dus helaas. Morgenvroeg een nieuwe poging.

Klik hier voor de film van Femke's parapente vlucht

Klik hier voor de foto's